Zdrada pod kontrolą

Ukrywając zdradę, musimy jednak pamiętać o tym, że może ona mieć przykre konsekwencje zdrowotne dla partnera. Jeśli decydujemy się zachować skok w bok dla siebie, powinniśmy i tak, z poczucia odpowiedzialności, zrobić sobie badania na HIV i inne choroby, przenoszone drogą płciową.
Bywają jednak sekrety, które wcale nie wiążą się z nieuczciwością. Jak choćby odwieczny dylemat, czy i ile opowiadać partnerowi o swojej przeszłości. Zbigniew Lew-Starowicz i Agnieszka Fijałkowska-Grabowiecka w książce "Seks kontrowersyjny" piszą: "Zakochani odczuwają naturalną potrzebę poznania całego życia drugiej osoby. W nastroju pełnym intymnej bliskości są otwarci na tego typu informacje, a także sami chętnie mówią o sobie. (…) To, co dla nas jest już przeszłością, dla słuchającej nas osoby ma zupełnie inny wymiar i znaczenie. Wielu mężczyzn zaczyna odczuwać zazdrość i poczucie zagrożenia, słysząc, że ukochana miała bardzo udany romans, nauczyciela sztuki miłosnej, wielu kochanków. Pojawiają się wątpliwości i pytania". Zamiast zrozumienia dostajemy więc awantury, złośliwości często na pozór zupełnie niezwiązane z rozmową o poprzednim partnerze. Możemy spodziewać się, że pewnego dnia mąż wykorzysta nasze zwierzenia przeciw nam, w sytuacji konfliktowej, mówiąc np.: "Już kiedyś spałaś z kimś, kogo właściwie nie znałaś. Skąd mam wiedzieć, że nie zrobisz tego znowu?".
Wiele osób nie jest pewnych, czy przemilczeć swoją przeszłość. – Grzebanie w tym, co było, nie ma sensu – przyznaje Izabella Markowska, psychoterapeutka. – Ale z drugiej strony mówienie partnerowi: <> często jest odbierane jako budowa ściany, brak zaufania, a nawet poniżenie.
Wiele osób nie jest pewnych, czy przemilczeć swoją przeszłość. – Grzebanie w tym, co było, nie ma sensu – przyznaje Izabella Markowska, psychoterapeutka. – Ale z drugiej strony mówienie partnerowi: <> często jest odbierane jako budowa ściany, brak zaufania, a nawet poniżenie.

HIV i choroby z nim związane


Najgroźniejsze zmiany w funkcjonowaniu układu odpornościowego wywołuje wirus HIV.



Materiał genetyczny wirusa HIV stanowi kwas rybonukleinowy, a nie jak to ma miejsce w większości wirusów kwas dezoksyrybonukleinowy. Atakuje on białe krwinki układu immunologicznego i intensywnie się namnaża. Wirus HIV należy do retrowirusów, tzn. jego materiał genetyczny ( RNA ) transkrybuje się do DNA. Na podstawie tak wytworzonego DNA następuje wytwarzanie nowych cząsteczek wirusów. DNA wirusowe wbudowuje się w materiał genetyczny komórek gospodarza, czego wynikiem jest zmiana w jego ekspresji, powstaje coraz więcej wirusów. Wirusy te atakują krwinki białe układu immunologicznego powodując , że mają one osłabione zdolności niszczenia obcych związków dostających się do organizmu. Tak osłabiony organizm nie może radzić sobie z łagodnymi nawet infekcjami. Osoba zarażona HIV choruje często na różnorakie infekcje, co ostatecznie prowadzi do śmierci.

Często zarażenie się wirusem HIV nie daje natychmiastowych objawów chorobowych. Wirus w tym czasie namnaża się w szybkim tempie, lecz zarażony nie odczuwa większych dolegliwości. Choroba jest wtedy w tzw. stadium utajonym. Po pewnym czasie ( nawet kilku latach ) wirus przechodzi w stan aktywny namnażając się intensywnie. OD tego momentu obserwowane są objawy typowe dla AIDS. Osoba chora cierpi na wysoką gorączkę, osłabienie, bóle mięsni i głowy, biegunkę oraz inne objawy charakterystycznej dla infekcji bakteryjnej lub wirusowej. Osłabiony układ immunologiczny nie jest w stanie rozpoznawać obcych cząstek w organizmie, dlatego chory na AIDS zapada często na infekcje wirusowe i bakteryjne. Choroby wywołane tymi infekcjami wyniszczają organizm i ostatecznie prowadzą do śmierci chorego. Nie ma dotychczas skutecznej szczepionki przeciwko HIV, dlatego AIDS jest chorobą nieuleczalną. Można jedynie spowalniać postępowanie choroby lub łagodzić skutki infekcji. Jednym skutecznym lekiem opóźniającym rozwój AIDS jest zydowudyna. Lek ten jednak nie daje 100% szansy na wyleczenie. Jedynym sposobem zabezpieczeniem się przed HIV jest profilaktyka. HIV obecny jest w wydzielinach takich jak chłonka , krew, sperma, wydzielina pochwy. Należy zachować środki ostrożności w kontakcie z krwią obcych ludzi a także rezygnować z wspólnego używania urządzeń, które mogą mieć kontakt z krwią ( strzykawki , narzędzia chirurgiczne itp. ). Aby uniknąć zakażania droga płciową należy stosować prezerwatywę a także unikać zbliżeń seksualnych z przypadkowymi osobami.

Wszawica łonowa -jest to choroba spowodowana poprzez wesz łonową. Ta choroba rozprzestrzenia się poprzez kontakty seksualne. Do głównych jej objawów należy świąt. Można się nią zarazić również przez używanie ręczników, odzieży oraz prześcieradła.

STDs - jest to skrót chorób przenoszonych drogą płciową. Nazwa tych chorób pochodzi od języka angielskiego, od słów Sexually Transmitted Diseases. Te choroby przez wielu z nas uważane są za choroby wstydliwe. Obejmują one około 350 milionów osób na całym świecie. Choroby przenoszone drogą płciową są bardzo poważne w skutkach nie tylko dla nas, ale i dla naszych partnerów seksualnych.

Najwięcej jest zachorowań dotyczących chlamydiozy oraz rzeżączki, opryszczki narządów płciowych.

Opryszczka narządów płciowych nazwa łacińska tej choroby to herpes genitalia. Czynnikiem, który powoduje pojawienie się tej choroby jest wirus nazywany herpers simplex. Sposobem szerzenia się tej choroby jest kontakt seksualny. Występują również przypadkach w których do zakażenia wirusem doszło poprzez brudne ręce. Opryszczka narządów płciowych jest choroba, która jest powodowana poprzez odmianę wirusa, który powoduje powstanie opryszczki jamy ustnej, oka a także skóry. Można wirusa podzielić na dwa typy:

- typ I wywołuje opryszczkę wargową

- typ II wywołuje opryszczkę narządów płciowych.

Opryszczka narządów płciowych jest to choroba bardzo groźna w skutkach głównie gdy dotyka ona kobiet w ciąży. U takich osób powoduje powikłana, które są przenoszone na płód. Opryszczka narządów płciowych jest to choroba, która często ulega nawrotowi. Objawy opryszczyki to przeważnie :

- gorączka

- stan podgorączkowy

- ból w obrębie pojawiających się pęcherzyków

- pękające i owrzodzone pęcherzyki

- zwiększone są węzły chłonne.

Powstałe owrzodzenia pęcherzowy po upływie około tygodnia, same zaczynają się goić. Nawroty tej choroby u kobiet często mają charakter bezobjawowy. W profilaktyce stosuje się często leki skierowane przeciwko temu wirusowi:

- acyklowir

- gancyklowir.

W przypadku pojawienia się silnego bólu czy też stanu zapalnego podaje się leki przeciwzapalne oraz przeciwbólowe.

Kiła - zwana jest powszechnie jako syfilis. Powstanie tej choroby jest spowodowane przez bakterię zwaną krętkiem bladym. Nazwa tej bakterii to Treponema pallidum. Bardzo poważna w skutkach jest kiła u kobiety, która spodziewa się dziecka, gdyż od razu zakażenie przenoszone jest na noworodka. Dziecko wówczas posiada kiłę wrodzoną, która może doprowadzić do jego śmierci. Warto wiedzieć, iż kiła poddana natychmiastowemu leczeniu może uchronić dziecko od zarażenia. Kiła została podzielona na :

-nabyta

- wrodzoną.

Droga szerzenia się syfilisu jest kontakt płciowy oralny lub tez analny. Przenoszona kiła z matki na płód powoduje powstanie kły wrodzonej. Kił nabyta może pojawić się poprzez pocałunek. Bardzo poważna jest kiła w czasie pierwszego i drugiego okresu, kiedy to pojawiają się zmiany na skórze. Podczas kiły można wyróżnić kilka okresów. W czasie około 3 lat pojawiają się bardzo silne objawy. Następuje pojawianie się po kolei silnych owrzodzeń na narządach płciowych oraz odbycie i w okolicy ust. Do objawów kiły zaliczamy również powstałą wysypkę na skórze, podwyższoną gorączkę, osłabione samopoczucie oraz zaczynają wypadać włosy. U chorego, który został poddany badaniom zauważa się powiększenie wątroby. W czasie kiły, która nie jest leczona można wyróżnić trzy okresy:

- pierwsza faza, tutaj zaznaczają się silnie zmiany dotyczące skóry

- druga faza- pojawiają się owrzodzenia

- trzecia faza- pojawiają się powikłania dotyczące układu nerwowego zarówno centralnego jak i obwodowego, układu7 ruchu oraz krążenia. Powikłania spowodowane przez kiłę to również:

- poronienia

- przedwczesny poród

- martwe dziecko.

W profilaktyce kiły można stosować penicylinę, ale jedynie w kile wczesnej i do pierwszego roku.

Rzeżączka - jest to choroba zaliczana do chorób ostrych zakaźnych. Dotyczy ona cewki moczowej a także szyjki macicy oraz odbytnicy, gardła oraz oczu. Rzeżączka przenoszona jest droga płciową. Pojawienie się jej oraz nieliczenie może powodować wiele powikła. Głównym sprawcą rzeżączki jest bakteria zwana Neisseria gonorrhoeae. Stosunek płciowy w tym pochwowy, oralny czy tez analny powoduje przeniesienie bakterii do organizmu drugiej osoby. Następuje zakażenie błony śluzowej. Często w przypadku rzeżączki mamy również do czynienia z zapaleniem odbytu oraz odbytnicy. Niekiedy również dochodzi do zakażenia gardła. Bakteria, która zalega w naszym organizmie i nie jest leczona powoduje powstanie zakażenia innych narządów jak: układu krwionośnego , zakażenie stawów, a także mózgu oraz serca. Jakie są skutki nieliczenia rzeżączki:

- ciąża pozamaciczna

- niepłodność u kobiet

- ropnie jajowodów i jajników

- bóle miednicy

- zapalenie miednicy

- zakażenie rogówki noworodka, które może nawet doprowadzić do ślepoty noworodka.

Bardzo często zdarza się, że kobiety są nosicielkami bezobjawowymi i poprzez kontakt płciowy dochodzi do pojawienia się objawów. Kobiety stanowią grupę osób u których rzeżączka pojawia się bardzo często bez żadnych objawów. Pierwsze objawy rzeżączki to :

- bóle powiązane z trudnością oddania moczu

- pojawienie się wydzieliny ropno-śluzowej, albo samej ropy.

W przypadku mężczyzn objawy są następujące:

- zaczerwienienie cewki moczowej

- pieczące bóle cewki moczowej

- bóle związane z oddaniem moczu

- wydzielina pojawiająca się na zewnątrz.

Badania jakie stosuje się przy zdiagnozowaniu rzeżączki to:

- barwieni metoda Gramma, w przypadku szyjki macicy

- badanie laboratoryjne rozmazu wydzieliny z cewki moczowej, daje ono 90%.

W praktyce stosuje się również w celu wyleczenia rzeżączki antybiotyki.